Sporten Tijdens En Na De Zwangerschap?

Sporten Tijdens En Na De Zwangerschap? Zo Deed Ik Het:

Selma, jij hebt zeker je hele zwangerschap doorgetraind?!

Euhm.. nee!

Selma (ik dus) heeft vanaf de eerste dag dat ze zwanger was geen stap meer in de sportschool gezet. Ook de groenten gingen exit. Niet. Te. Vreten. Hoe ik uit de zwangerschap ben gekomen? Best ok eigenlijk. Maar ik heb wel een fout gemaakt waar ik je graag voor wil behoeden. Hieronder vertel ik mijn ervaringen.

Pre-zwangerschap periode

Voordat ik zwanger raakte was ik in uitstekende conditie. Mijn van nature hypermobiele lijf hield ik sterk met zware krachttraining (2-3 keer per week) en daarnaast liep ik hard en reed ik paard.

Het eerste trimester

Tijdens het eerste trimester van mijn zwangerschap was ik zó moe en misselijk dat ik met alles ben gestopt. Het hielp (niet) dat we net waren verhuisd en de sportschool nu opeens op 30 minuten reis afstand was. Maar dat was niet de enige reden (ik kon immers ook thuis trainen): voor mij was het duidelijk dat ik mijn energie nu ergens anders voor nodig. Ik sliep zo vaak en zoveel ik kon, vaak wel 12 uur per etmaal. 

Behalve doodmoe was ik bij vlagen depressief. Ik had nergens zin in, had het koud, geen eetlust en huilde soms zonder te weten waarom. Als hormonen een wandelende reclamezuil nodig hadden ter promotie van hun effectiviteit, dan was ik de aangewezen kandidaat geweest. Props aan alle vrouwen die zich zo voelen en dagelijks 8 uur naar kantoor moeten. Props aan iedereen die zich standaard zo voelt en tóch knokt om er iets van te maken. Ik kon in ieder geval nog tegen mezelf zeggen: ‘het zijn de hormonen, het gaat wel weer over’.

De rest van de zwangerschap

En opeens was het weer goed. Na het eerste trimester tot het einde van mijn zwangerschap, voelde ik me prima. Een (soms extreem) lage bloeddruk maakte rechtop blijven staan af en toe een hele klus, maar de verloskundigen waren er laaiend enthousiast over: hoe lager, hoe beter.

Behoefte aan sporten had ik nog steeds niet. Wel ben ik mijn hele zwangerschap blijven wandelen en fietsen (en training geven) en was ik tot het laatste moment (een week overtijd) prima in staat me zonder waggelen voort te bewegen.

Omdat ik van nature al erg hypermobiel ben, was ik bang dat ik last zou krijgen van mijn bekken en andere gewrichten. Maar die angst was onterecht: geen centje pijn (hoera!).

Verlof na de bevalling

Fast forward. Ik ben op natuurlijke wijze bevallen van een sterrenkijkertje. Ik voelde me alsof ik aan gort gerukt was (sorry voor deze grafische omschrijving), maar mijn herstel verliep voorspoedig. Op aanraden van de kraamvrouw deed ik het heel rustig aan. De meest gemaakte fout volgens haar? Te snel te veel willen en dan keihard tegen een muur aanlopen. Daar zat ik niet op te wachten. Dus beperkte ik me tot één taak: borstvoeding geven. 

Beginnen met werken

Drie maanden na de bevalling begon ik weer met werken. Als personal trainer (aan huis) doe ik niet veel meer dan wat materialen in en uit de auto tillen en wat aanwijzingen geven. Ik kon dus in principe rustig op gang komen. Maar: een nieuwe klant wilde graag hardlopen. Omdat niemand in mijn team beschikbaar was ben ik zelf met hem aan de slag gegaan. Ik had al een jaar niet meer hardgelopen. Omdat hij (ook) wilde opbouwen, dacht ik dat ik dat wel aankon.

Te snel, te veel: alsnog die muur

Mijn klant ging snel vooruit en al gauw werden de trainingen voor hem ook een training voor mij. Vijf maanden na mijn bevalling liepen we ruim 7,5 kilometer op een snelheid van 9,6 km/uur. Veel langzamer dan ik ‘vroeger’ liep, maar vele malen zwaarder. Het was op zijn best ‘ongemakkelijk’. Ik kreeg steken in mijn zij, pijn aan mijn knieën, pijn in mijn buik- en rugspieren en ik werd zelfs een keer ziek.

Ik ben altijd heel goed geweest in het bewaken van mijn eigen trainingsgrenzen, maar naar mijn klant toe voelde ik me verplicht om door te gaan. Toch was het me eigenlijk wel duidelijk: het is te vroeg voor deze inspanning. Tussentijds zelf trainen (wat hij heel netjes wél deed) zat er ook niet in: ik was eindeloos bezig met herstellen, als ik al herstelde.

Antibiotica, mijn redding?

Bijna 6 maanden na de bevalling werd ik ‘goed ziek’. Ik kreeg een antibioticakuur en knapte snel op, maar mocht hierdoor een paar dagen geen borstvoeding meer geven. Mijn man moest de nachtvoedingen dus gaan doen.

Het bleek een grote stap richting herstel. Mijn melkproductie nam af omdat ik niet voedde, mijn zoontje raakte gewend aan 1 of 2 grote nachtvoedingen in plaats van meerdere keren per nacht aan de borst in slaap te vallen. Nadat ik hersteld was ging ik over op 2 borstvoedingen per etmaal (aangevuld met de fles uiteraard): voordat hij naar bed ging en in de vroege ochtend. Al snel werd dat er nog maar één. Ik sliep weer blokken van 4 aaneengesloten uren.

Ik werd snel sterker. Mijn grip verbeterde. De kettlebell van 16 kilo leek niet meer loodzwaar.

Back on track

Op moment van dit schrijven ben ik bijna 8 maanden geleden bevallen en net een maand gestopt met borstvoeding geven. De klant die ik begeleidde is er ook even tussenuit geweest. Hardlopen voelt opeens weer zoals ‘vroeger’. Ik heb geen pijn meer, hoef niet meer dagenlang te herstellen. Maar mijn herstel blijkt ook uit kleinere dingetjes: mijn voeten doen geen pijn meer als ik een wandeling heb gemaakt. Ik kan weer push-ups. Waar een heelslide in het begin al het uiterste van mij vroeg, kan ik nu weer echt druk op mijn romp zetten.

9 maanden op, 9 maanden af

Conclusie: je bent niet alleen aan het herstellen van de bevalling zelf. Je herstelt van de hele zwangerschap. Borstvoeding geven en slaapgebrek maken het zwaarder. Actief werken aan je herstel versnelt deze. Maar als je te snel te veel doet zit je het herstel juist in de weg. Had ik de klant aangenomen als ik toen wist wat ik nu weet? Daar kan ik kort over zijn: nee. De aanslag op mijn lichaam was te groot.

Wat betekent dit voor jou?

Iedereen is anders. Iedere situatie is anders. Als je goede nachten hebt zal je meer aan kunnen dan als je voortdurend gewekt wordt. Als je borstvoeding geeft ben je minder belastbaar dan als je geen borstvoeding geeft. En als je de belasting en belastbaarheid goed op elkaar aansluit, zal je sneller herstellen dan als je helemaal niets of juist veel te veel doet. Maar juist deze balans vinden is moeilijk. Je denkt al heel snel dat het wel lukt.

Luister naar je lijf. Druk niet door. Het zit je herstel alleen maar in de weg. De periode vlak na de zwangerschap is niet de periode om je grenzen te verleggen. Geef jezelf de tijd.

Mijn plan voor de toekomst

Op dit moment train ik licht. Ik ga niet naar de sportschool maar train thuis. Ik loop hard, maar rustig. Pas als ik weer 7-8 uur per nacht slaap ga ik mezelf weer zwaarder belasten. Voor die tijd heeft het geen zin, aangezien herstel alleen mogelijk is bij voldoende slaap. Als dit bij 9 maanden is: prima. Duurt het langer? Ook prima. Wat heeft het voor zin je herstel te forceren, als dat je herstel alleen maar in de weg zit? (ja, dat staat er echt).

Take it easy mama’s!