8 april 2025, een bericht op de NOS site: "Voor jonge moeders is tijd vrijmaken voor sporten niet vanzelfsprekend"
Ik kreeg dit artikel meerdere keren van vrienden, klanten en bekenden doorgestuurd. "Heb je dit al gezien, Selma?"
Uiteraard is dit voor mij geen nieuws. Mailtjes met opzeggingen van het Mamafit abonnement klinken meestal zo:
Ik wil graag mijn abonnement opzeggen. Ik kom niet aan sporten toe.
Dat betekent dat veel mama's geen 48-60 minuten PER WEEK kunnen vinden voor hun eigen herstel. Holy fuck.
Waar gaat het mis? Dat kan ik je vertellen, want er is onderzoek naar gedaan.
Laten we eerlijk zijn: iedereen, zelfs een kersverse jonge moeder, kan drie keer per week 12 tot 20 minuten vrijmaken om oefeningen te doen.
Het gaat niet alleen om tijd. Het gaat vooral om die gigantische berg van moetjes die een moeder heeft. De mentale last die voor moeders groter is dan voor vaders. En meer algemeen: voor vrouwen groter dan voor mannen. Omdat vrouwen het grootste deel van het onbetaalde werk in onze maatschappij doen. Van schoonmaak tot mantelzorg, van zorgen dat de zwemkleren op tijd gewassen zijn tot het regelen van cadeautjes.
Als je leven aanvoelt als één grote race tegen de klok, waarbij je per definitie altijd achter de feiten aanloopt, dan voelt sporten als een luxe die je je niet kan veroorloven.
Als je het boekje "Ik werk al (ik krijg er alleen niet voor betaald)", van Lynn Berger nog niet kent, dan is dit je signaal om het even te bestellen. Ik krijg geen commissie en heb geen andere belangen, anders dan dat ik denk dat iedereen het moet hebben gelezen.
Vrouwen stoppen vaker met sporten na de komst van een kind dan mannen. "Ja, logisch", denk je nu.
Alleen... is het totaal onlogisch.
Als er binnen een gezin - blijkbaar - tijd vrijgemaakt kan worden voor sport, dan moet deze tijd UITERAARD naar de moeder gaan. Want ZIJ moet herstellen.
Als zij geen tijd heeft voor haar oefeningen, dan hoort haar partner niet in de gym te zijn. Vind je dat nogal radicaal? Bedenk dan het volgende: je geeft schaars voedsel ook niet aan een te zwaar dier als er een graatmager beest naast staat. Ze moeten allebei eten, maar voor de één is het een stuk belangrijker dan voor de ander. Zo is dat ook met sport: het is voor beide belangrijk, maar voor moeders die net zijn bevallen een stuk belangrijker dan voor hun partner.
Je moet oefeningen doen om te herstellen, maar als je pijn hebt, kunnen oefeningen een zware opgave zijn. Vermoeidheid speelt daarbij een dubbele rol: niet alleen vermindert vermoeidheid de motivatie om in beweging te komen, het verergert ook pijnklachten. En pijnklachten zorgen ervoor dat je (nog) slecht(er) slaapt.
Neerwaartse spiraal, here we come.
Ik heb hier een hele duidelijk mening over: je kan trainen op ieder niveau (te beginnen met het opbouwen van de connectie met je buik- en bekkenbodemspieren). Bij langzaam lichamelijk herstel en vermoeidheid moeten moeders én hun partners prioriteit geven aan HAAR rust en HAAR herstelmomenten.
Ik heb vrouwen volledig geïsoleerd zien raken door pijn, vermoeidheid en schaamte voor hun lichaam.
No bueno. En onnodig, want er is altijd iets wat je wél kan doen.
Gebrek aan "ruimte in het hoofd", gebrek aan tijd en gebrek aan fysiek herstel zijn dus belangrijke redenen dat vrouwen het sporten niet meer oppakken na de bevalling. Grappig genoeg zijn het ook de redenen DAT vrouwen niet herstellen.
Want je krijgt ruimte in je hoofd als je gaat sporten. Je krijgt energie als je gaat sporten. En je herstelt sneller als je gaat sporten (mits aangepast aan je niveau).
Een partner speelt hierin een belangrijke rol. Niet alleen kan de partner er voor zorgen dat zij meer tijd en energie heeft om te sporten (door haar te ontzien in het moederschap en alle zorgtaken die daarbij komen kijken), maar ook door haar aan te moedigen tijd voor zichzelf te nemen.
Dus wil je een fitte moeder in huis? Jij als partner speelt een belangrijke rol. Ze kan dit niet alleen.